Categories
વાચન સમૃદ્ધિ

ઝિગુરાત

પ્રાચીન સુમેર, બૅબિલોનિયા અને ઍસીરિયન સંસ્કૃતિ સાથે સંકળાયેલ વિશિષ્ટ ધાર્મિક સ્થાપત્ય. ‘ઝિગુરાત’નો અર્થ થાય છે પર્વતની ટોચ કે શિખર. સુમેરિયનો પોતાના પર્વતાળ પ્રદેશના વતનને છોડીને ઈ. સ. પૂ. ચોથી સહસ્રાબ્દીના અંતમાં મેસોપોટેમિયાનાં મેદાનોમાં આવ્યા ત્યારે આ પ્રકારનાં ધાર્મિક સ્થળોની જરૂરિયાત ઊભી થઈ. મંદિર-મિનાર(temple-tower)ની રચના પગથીવાળી અને પિરામિડ આકારની હતી. ઝિગુરાતનો સંકુલ એક વિશાળ પરિસરમાં પથરાયેલો રહેતો. તેની સાથેનાં મકાનોનો વિવિધ રીતે ઉપયોગ થતો. સમચોરસ અથવા લંબચોરસ પાયાવાળી આ ઇમારત અનેક મજલાની અને ઉપર જતાં ક્રમશ: નાના કદના મજલાવાળી બનતી. ઉર વંશના રાજાઓએ ઈ. સ. પૂ. ૨૨૫૦માં એક જ અગાશીવાળા ઝિગુરાતને બદલે એક ઉપર બીજા થરની રચના કરેલી. તેમાં સુશોભન સારુ ગોખ અને પડભીંત રખાતાં. ઝિગુરાતની બાજુઓ ઢળતી રખાતી. ઢળતી બાજુઓ અને અગાશીઓમાં વૃક્ષ અને છોડ ઉગાડાતાં. આ સંદર્ભમાં બૅબિલોનના ઝૂલતા બગીચાનો ઉલ્લેખ કરી શકાય. બૅબિલોનના મરદૂકનું ઝિગુરાત કાલ્પનિક બેબલના મિનાર સાથે સંકળાયેલું છે. અંદરનો ભાગ સૂર્યના તાપથી પકવેલી ઈંટોનો અને બહારનો ભાગ ભઠ્ઠાની પાકી ઈંટોનો બનતો. પગથીવાળા સ્તરો અને સીડીઓથી મજલા એકબીજા સાથે ગૂંથાયેલા રહેતા. સૌથી ઉપરનો મજલો દેવોને આહુતિ આપવા તથા પ્રાર્થના માટે વપરાતો.

ઝિગુરાત

મેસોપોટેમિયાનાં નગરરાજ્યો ઈશ્વરથી રક્ષાયેલાં મનાતાં અને રાજા ઈશ્વરનો પ્રતિનિધિ ગણાતો. તે કારણથી નગરનું આયોજન એક-કેન્દ્રીયતાવાળું રહેતું. ધાર્મિક અને આર્થિક દૃષ્ટિએ નગર એક અગત્યનું કેન્દ્ર બનતું અને તે રીતે ઝિગુરાત મંદિરની પ્રતિકૃતિ મનાતું. આ સ્થાપત્યની રચનાના વિવિધ તબક્કા પાતાળ, પૃથ્વી, અંતરીક્ષ ઇત્યાદિનાં પ્રતીકો દર્શાવતા. સૌથી ટોચ ઉપરની રચના સ્વર્ગનું સૂચન કરતી. ઍસીરિયન ઝિગુરાત સાતથી આઠ મજલાનાં રચાતાં. વારંવાર થયેલા સમારકામને કારણે આ ભવ્ય ઇમારતના ઉદભવ અને ઉપયોગ વિશે સચોટ ખ્યાલ હજી પણ ઉપલબ્ધ નથી. એરિડુના ઝિગુરાતનો રચનાકાળ ઈ. સ. પૂ. પાંચમી સહસ્રાબ્દીનો છે. નવા બૅબિલોનકાળ દરમિયાન ઈ. સ. પૂ. ૨૨૩૦થી ઈ. સ. પૂ. ૨૦૦૦ દરમિયાન બંધાયેલું ઝિગુરાત ચંદ્રદેવને માટેનું સ્થાન ગણાય છે. સુમેરનાં ઐતિહાસિક શહેરોમાં ઉર, વાર્કા, નિપુર, લાર્સા, એરિડુ વગેરેમાંનાં ખંડિત ઝિગુરાતો ઉલ્લેખનીય છે. સૌથી વિશાળ કદનું અને સારી રીતે જળવાયેલું ઝિગુરાત ચોગા-ઝંબિલ ઈ. સ. પૂ. ૧૨૫૦નું છે. ઝિગુરાત–ઉર : ઉરમાં મળતું ઝિગુરાત બૅબિલોનિયાનું અત્યંત પ્રાચીન ઉદાહરણ છે. ઉર્નામ્મુ અને બીજા રાજાઓના શાસનકાળ દરમિયાન તેનું સમારકામ આશરે ઈ. સ. પૂ. ૨૧૨૫થી ઈ. સ. પૂ. ૨૦૨૫ વચ્ચે થયેલું છે. લંબગોળાકાર ઉર શહેરની મધ્યમાં એક સમથળ પ્રાંગણમાં મંદિરો, રાજમહેલ વગેરેની રચના કરાયેલી છે. આ બાંધકામ આજુબાજુથી ૬ મીટર ઊંચાઈએ કરાયેલું છે. ઉરના ઝિગુરાતના પાયાનું માપ ૬૧.૫મી. લાંબું અને ૪૨ મી. પહોળું રખાયેલ છે. તેની ઊંચાઈ ૨૧ મી.ની છે. આવાં સ્થાપત્ય દક્ષિણ અને થોડે અંશે ઉત્તર મેસોપોટેમિયામાં મળે છે. ઉરનું ઝિગુરાત બૅબિલોનિયાનાં પ્રસિદ્ધ સ્થાપત્યોનું સચોટ દૃષ્ટાન્ત છે. તે ઈ. સ. પૂ. ચોથી સહસ્રાબ્દીમાં બંધાયા પછી વારંવાર ફરીથી બંધાયેલું છે. તે સતત ૪૦૦૦ વર્ષ સુધી ઉપયોગમાં હતું.

ગુજરાતી વિશ્વકોશ ગ્રંથ-8 માંથી

Categories
વાચન સમૃદ્ધિ

સાપુતારા

ગુજરાત રાજ્યના ડાંગ જિલ્લામાં આવેલું ગિરિમથક. ‘સાપુતારા’ નામનો અર્થ ‘સાપોનો નિવાસપ્રદેશ’ એવો થાય છે. દેશને સ્વાતંત્ર્ય મળ્યા પછી ગુજરાતમાં સૌથી પહેલા ગિરિમથક તરીકે આ સ્થળનો વિકાસ કરવામાં આવ્યો. તે રાજ્યના સૌથી ગાઢ જંગલ ધરાવતા ડાંગ જિલ્લામાં સૂરતથી ૧૬૪ કિમી.ના અંતરે આવેલું છે. સહ્યાદ્રિ ગિરિમાળામાં તે દરિયાની સપાટીથી ૮૭૨.૯ મીટરની ઊંચાઈ પર છે. સાપુતારાનું ભૂપૃષ્ઠ પહાડી છે. પશ્ચિમ ઘાટમાંથી નીકળતી સર્પગંગા નદી ગામની નજીકથી વહે છે. અહીં લાવાપ્રવાહોથી રચાયેલા બેસાલ્ટ ખડકો પથરાયેલા છે. કેટલાક વિસ્તારોમાં લાલ માટીનું તો અન્ય ઠેકાણે રેગર અથવા કાળી માટીનું આવરણ પથરાયેલું જોવા મળે છે.

ઉનાળામાં અહીંનું હવામાન ઠંડું, ખુશનુમા અને આહલાદક હોય છે. શિયાળો પ્રમાણમાં ઠંડો હોય છે. અહીં વાર્ષિક સરેરાશ વરસાદ ૨,૫૪૦ મિમી.થી  ૩,૨૦૦ મિમી. જેટલો થાય છે. અહીંનાં જંગલોમાં સાગ અને વાંસનાં ઝાડ વિશેષ પ્રમાણમાં જોવા મળે છે. ઔષધીય વનસ્પતિઓ પણ ખૂબ પ્રમાણમાં ઊગે છે. સાપુતારામાં ૮૪૫ મીટરની ઊંચાઈએ એક જળાશય તૈયાર કરવામાં આવેલું છે. આ જળાશય સાપુતારામાં પીવાનું પાણી પૂરું પાડે છે. રાજ્યના મત્સ્યવિભાગ દ્વારા આ જળાશયમાં મત્સ્યઉછેર થાય છે. અહીં મધમાખીઉછેર-કેન્દ્ર પણ વિકસાવવામાં આવ્યું છે. અહીંનાં જોવાલાયક સ્થળોમાં સનરાઇઝ અને સનસેટ પૉઇન્ટ, ઇકો-પૉઇન્ટ, સાપુતારા સરોવર, રજ્જુમાર્ગ, વેલી-વ્યૂ-પૉઇન્ટ, લેક-ગાર્ડન, રોઝ-ગાર્ડન, સ્ટેપ-ગાર્ડન, મધમાખીઉછેર-કેન્દ્ર તથા આદિવાસી હસ્તકલાની ચીજ-વસ્તુઓના સંગ્રહાલયનો સમાવેશ થાય છે. આ સંગ્રહાલયમાં ડાંગ વિસ્તારના આદિવાસીઓની હસ્તકલાના નમૂના, ઘરેણાં, વાજિંત્રો, શસ્ત્રો અને શિકારનાં ઓજારો પ્રદર્શિત કરવામાં આવ્યાં છે. સાપુતારા ગિરિમથક ગુજરાત અને મહારાષ્ટ્રનાં મુખ્ય શહેરો સાથે સડકમાર્ગોથી સંકળાયેલું છે. ગુજરાત અને મહારાષ્ટ્રના પર્યટકો અહીં અવારનવાર આવતા રહે છે. પર્યટકો માટે અહીં જરૂરી સુવિધાઓ ઉપલબ્ધ છે.

ગુજરાતી બાળવિશ્વકોશ ગ્રંથ-9 માંથી

Categories
વાચન સમૃદ્ધિ

ઝાંસી

ઉત્તરપ્રદેશના ૭૪ જિલ્લા પૈકીનો જિલ્લો અને જિલ્લામથક. જિલ્લાનું ક્ષેત્રફળ ૫૦૨૪ ચોકિમી. છે. ૨૦૨૪માં જિલ્લાની કુલ વસ્તી આશરે ૨૩,૧૫,૫૮૧ હતી. વસ્તીનો મોટો ભાગ ગામડાંમાં વસે છે. આ જિલ્લાની ઈશાન તરફ ઉત્તરપ્રદેશનો હમીરપુર જિલ્લો અને ધસાન નદી, પશ્ચિમે રાજસ્થાન, ઉત્તરે જાલોન જિલ્લો, અગ્નિ તરફ મહોબા જિલ્લો અને દક્ષિણે લલિતપુર ને મધ્યપ્રદેશનો વિસ્તાર આવેલો છે. આ જિલ્લો સાંકડી લાંબી પટ્ટી રૂપે વાંકોચૂકો આવેલો છે. બુંદેલ ખંડના ડુંગરાળ પ્રદેશમાં તેનો સમાવેશ થાય છે પણ ગંગાના મેદાન અને વિંધ્યાચળ ગિરિમાળા વચ્ચેના ઉત્તર ભાગમાં ડેક્કન ટ્રૅપની લાવાની બનેલી કાળી જમીન આવેલી છે. આ પ્રદેશ સમુદ્રથી દૂર આવેલો છે તેથી સપાટ પ્રદેશની આબોહવા વિષમ છે, પણ ડુંગરોની ઊંચાઈને કારણે ઉનાળા અને શિયાળાના તથા દિવસ અને રાત્રિના તાપમાનમાં ઘટાડો થાય છે. ઝાંસી જિલ્લાનું ગુરુતમ દૈનિક તાપમાન ૩૨.૫° સે. અને લઘુતમ દૈનિક તાપમાન ૧૯.૭° સે. રહે છે. મે મહિનામાં સૌથી વધુ ગરમી હોય છે જ્યારે જાન્યુઆરીમાં સૌથી ઓછી. ૧૫ જૂનથી ૧૫ સપ્ટેમ્બર દરમિયાન વરસાદ પડે છે. સમગ્ર વર્ષ દરમિયાન ૧૨૦૦થી ૧૬૦૦ મિમી. વરસાદ પડે છે. આ પ્રદેશમાં મોસમી પ્રદેશ જેવી વનસ્પતિ છે. સાગ, સાલ, ખેર, ટીમરુ, વાંસ, શીમળો, કડો, આંબલી, સાજડ, હળદરવો, અરડૂસો જેવાં વૃક્ષો અને વાઘ, હરણ, ભુંડ, જરખ, શિયાળ, સાપ, સસલાં વગેરે જંગલી પ્રાણીઓ જોવા મળે છે. કપાસ, બાજરી, ઘઉં, કઠોળ, શેરડી, તલ, મગફળી, સરસવ, રાયડો વગેરે મુખ્ય પાકો છે. લોકોનો મુખ્ય ધંધો ખેતી અને પશુપાલન છે. આઝાદી બાદ ઉદ્યોગો વિકસ્યા છે અને તે મોટા ભાગે ઝાંસી શહેરમાં આવેલા છે.

ઝાંસીનો કિલ્લો અને શહેર

જિલ્લાનું મુખ્ય શહેર ઝાંસી આગ્રાથી દક્ષિણે ૨૧૦ કિમી. દૂર ૨૫° ૩૦´ ઉ. અ. અને ૭૮° ૩૬´ પૂ. રે. ઉપર આવેલું છે. અહીં વિમાની મથક છે. ઝાંસીમાં ૩૦.૫ સે. ગુરુતમ તાપમાન અને ૨૦.૪ લઘુતમ તાપમાન રહે છે. અહીં વરસાદ ૧૦૦૦થી ૧૨૦૦ મિમી. પડે છે. તે અનાજ, કપાસ, તેલીબિયાં વગેરેનું પીઠું છે. ખેતીનાં સાધનો, પિત્તળનાં વાસણો, ગાલીચા, રેશમી વસ્ત્રો, હાથસાળનું કાપડ, ધાબળા, બીડી, સાબુ, દવા વગેરેનું અહીં ઉત્પાદન થાય છે. આ ઉપરાંત તેલની મિલો તથા રીરોલિંગ મિલ વગેરે કારખાનાં આવેલાં છે. મોરાનીપુરમાં ‘ખારવા’ તરીકે ઓળખાતું કાપડ તૈયાર થાય છે. અહીં રેલવેની વર્કશૉપ તથા કૉલોની, ઝાંસી યુનિવર્સિટી તથા શહેરની પશ્ચિમે ડુંગર ઉપરના કિલ્લામાં લક્ષ્મી, દુર્ગા અને મુરલીમનોહરનાં મંદિરો અને રાણીનો મહેલ આવેલાં છે. શહેરની ફરતો કોટ છે. આ શહેરની બુંદેલા રાજા વીરસિંગે ૧૬૧૩માં સ્થાપના કરી હતી અને શહેરના મુખ્ય ભાગ ફરતો કોટ બંધાવ્યો હતો. શહેરનું બીજું નામ બળવંતનગર છે. ઇતિહાસ : આ પ્રદેશનો બારમી સદીથી ઇતિહાસ મળે છે. ૧૧૮૨માં પૃથ્વીરાજ ચૌહાણે ચંદેલાઓને હરાવીને આ પ્રદેશ કબજે કર્યો હતો. કુતુબુદ્દીન ઐબકે ૧૨૦૨થી ૧૨૦૩ દરમિયાન અને અલ્તમશે ૧૨૩૪માં આ પ્રદેશ ઉપર આક્રમણ કરી હિંદુ મંદિરોનો નાશ કર્યો હતો. ત્યારબાદ ખેંગાર જાતિના લોકોનું રાજ્ય ત્યાં સ્થપાયું હતું. રુદ્રપ્રતાપ બુંદેલાએ તેરમી સદીમાં ખેંગારોને હરાવીને આ પ્રદેશ કબજે કર્યો હતો. તેના અનુગામી પુત્ર ભારતીચંદ્રે ૧૫૨૧માં ઓરછાની સ્થાપના કરી હતી.

(સંક્ષિપ્ત લેખ. વધુ વિગત માટે જુઓ : ગુજરાતી વિશ્વકોશ વૉલ્યુમ ખંડ-૮, ઝાંસી, પૃ. 141)

ગુજરાતી વિશ્વકોશ ગ્રંથ-8 માંથી